استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت در جراحی پلاستیک (بررسی سیستماتیک)

:استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت در جراحی پلاستیک 

هدف از این مطالعه:

هدف از این مطالعه، بررسی شواهد استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت در جراحی پلاستیک و ترمیم از طریق اجرای بررسی سیستماتیک

انتخاب مطالعه:

شامل مطالعات مورد نیاز برای گزارش در مورد موضوعات مربوط به جراحی پلاستیک و ترمیمی در زمینه بالینی، هر دو مطالعات invivo و invitro ،در انسان و حیوانات شامل می شود

سنتز داده ها:

در مجموع 15 آزمایش تصادفی کنترل شده و 25 مطالعه مورد مشاهده صورت گرفت. سی و شش نشریه با استفاده از پلاسمای غنی ازپلاکت به نتایج مطلوب رسیدند.

سه موضوع مرتبط با جراحی پلاستیک تقسیم شدند:

بهبود زخم، پیوند چربی، پیوند استخوان

نتیجه گیری:

اثرات مفید پلاسمای غنی از پلاکت برای چندین نشانه توصیف شده است از جمله: بهبود زخم، افزایش میزان بقای گرافت چربی، افزایش بازیابی پیوند استخوان

 

 

تاثیر پلاسمای غنی از پلاکت در جراحی پلاستیک:

پلاسمای غنی از پلاکت در چندین رشته بالینی به علت وجود سیتوکین های ضروری و عوامل رشد( GFS ) برای بهبود بازسازی بافت استفاده می شود.

در بررسی های اولیه، PRP ناثیر مثبتی در جراحی دهان فک و صورت( مانند جراحی بازسازی فک و ایمپلنتولوژی) ، جراحی ارتوپدی  (به عنوان مثال درمان تاندون مزمن و ترمیم رباط پاره شده)و جراحی قلب (به عنوان مثال بستن سینه و هموستاز)

اخیرا علاقه مندی هایی از کاربرد PRP در مناطق دیگر بازسازی بافت، مانند نقص های بافت نرم و پیوند چربی انجام شده است.

بسیاری از آزمایشات، موفق به ارائه شواهد قطعی از مزایای PRP انجام شده در حالی که آزمایشات تصادفی کنترل شده( RCTS ) نادر است

مارکس و همکاران گفتند که PRP بخشی از پلاسمای خون اتولوگ است که غلظت پلاکتی بالاتری دارد.

PRP توسط سانتریفیوژ درست می شود.خون از ورید محیطی گرفته شده و در اسید ذخیره می شود. محلول دگزستروز سیترات(A-ACD )محلول ضد انعقادی است که اجزای مختلف خون را جدا می کند تا وزن و غلظت پلاکت ها افزایش یابد

 در عین حال پلاکت پلاسمای ضعیف(PPP )به عنوان یک محصول جانبی شکل می گیرد که توسط فعال سازی به چسب فیبرینی ( FG )تبدیل شده است و در ترومبوسیت ها، سیتوکین ها، و GF ها در گرانول ها ذخیره می شوند و در فرم ناکامل خود هستند.

در شرایط فیزیولوژیکی از طریق فعال سازی پلاکت ها، این سیتوکین ها و GF ها به وضعیت زیست فعال خود تبدیل می شوند و به طور فعال ترشح شده و در عرض 10 دقیقه پس از لخته شدن با 95 در صد از Pre synthesis در عرض یک ساعت منتشر می شود.

این فرایند می تواند باعث بازسازی تنظیمات بالینی از طریق فعال سازی PRP شود.

به عنوان مثال ترومبین با استفاده از یک فعال کننده به ژل پالکتی (PG )تبدیل می شود.

این ژل به عنوان یک سیستم دارویی عمل می کند، زیرا حاوی غلظت بالایی از پلاکت ها و سیتوکین های فعال و GF ها که باعث تحریک فرایند های فیزیولوژیکی می شوند.

در داخل بدن پس از انفجار اولیه، ترومبوسیت ها بقیه عمر خود را صرف سنتز و ترشح سیتوکین های اضافی و GF ها می کند

از این موارد:

1 -پلاکت های مشتق از   (GF)( PDGF ) 

2 -تبدیل آن به TGF-b1 )(GF-beta  ) )

3 -اندوتلیال عروقی (GF) ( VEGF ) 

4 -GF اپیدرمی مهم ترین آن در نظر گرفته می شود

بعد از آن ، از طریق تحریک رشد عروق، ماکروفاژها وارد می شوند و شروع به تولید سیتوکین های خود و GF ها می کنند که برخی مشابه با تولید پلاکت ها هستند.

این امر به بهبود و بازسازی بافت های قدیمی و جدید می شود. این بررسی سیستماتیک برای جمع اوری و ارزیابی شواهد موجود در مورد کاربرد PRP در زمینه تخصصی جراحی پلاستیک و زیبایی انجام می شود.

برای این منظور، نتایج با تاکید بر اثر بخشی PRP در زمینه بهبود زخم ،پیوند چربی و پیوند استخوان بررسی می شود. علاوه بر این فرایند مورد نیاز برای آماده سازی PRP ارزیابی شده است.

 

 

روش کاربردی PRP:

PRP برای بهبود زخم به صورت موضعی کاربرد دارد در حالی که برخی از مطالعات PRP را به زخم تزریق می کنند.

با استفاده از PRP جهت بهبود گرافت چربی یا پیوند استخوان، که با چربی یا استخوان برداشت شده مخلوط شده است و سپس تزریق می کنند.

PRP زخم ها را به میزان قابل توجهی بهبود می دهد و مدت زمان بهبودی را کاهش می دهد و منجر به اقامت کوتاه مدت در بیمارستان می شود و درد کمتری دارد و هیچ عوارض جانبی جدی مرتبط با درمان دیده نشده است.

 

نتیجه گیری:

71 مقاله و25 نشریه مورد تجزیه و تحلیل برای استخراج اطلاعات قرار گرفتند این تعداد نشریات مربوط به استفاده از PRP در جراحی پلاستیک تا40 در صد آورده است.

19 مقاله انجام شده در انسان که 17 آزمایش در داخل بدن و یکی در شرایط آزمایشگاهی و یک آزمایش در هر دو محیط Invitro و Invivo و 21 مقاله در حیوانات انجام شد ، که 15 آزمایش آن داخل بدنی بود که یکی در شرایط آزمایشگاهی و 5 تا در هر دو محیط invitro و invivo انجام شد.

بخش های مقالات مربوط به جراحی پلاستیک ، 14 مقاله در مورد بهبود زخم و 10 مقاله در مورد پیوند چربی(17،26)و 16 مقاله در پیوند استخوان .